Riya

İnsanlar ne kadar tuhaf olmuşlar.Anlayamıyorum.Aklım almıyor.İkiyüzlü olmayı beceremiyorum.Ya da insanları kullanmayı…Ben onlardan çok farklı bir dünyada yaşıyorum. Onlara ayak uyduramıyorum.

  Bazen düşünüyorum: ”Neler oluyor?İ nsanlar neden böyle? Yoksa ben mi yanlış yapıyorum?”. Ama sonradan kendi kendime: ”Hayır.Sen yanlış yapmıyorsun. Sen iyi niyetli davranıyorsun. Herkesi kendin gibi zannediyorsun.” Diyorum. İnsanlar neden böyleler anlamıyorum.Güvenebileceğin kimse yok etrafında. Tutunacak bir dal bulamıyorsun.

İnsanlar nasıl bu kadar çıkarcı olabiliyorlar hiç anlamıyorum. Neden birbirlerini kullanmaya kalkarlar? Ne hakla? Ben sana iyi niyetli davrandığım zaman neden beni kullanmaya kalkıyorsun? Hangi hakla? O benim iyi niyetimdir. Ben sana ne kadar taviz verirsem vereyim sen benim iyi niyetimi su istimal edemezsin. Böyle bir şeye hakkın yok. Bana en başta insan olarak saygı duymak zorundasın. İstesen de istemesen de.

Düşünün bir.Uçurumun ucundasınız. Bir ipe tutunuyorsunuz. Ama ipte hiç sağlam değil… Koptu kopacak…Sallanıyorsunuz... Bakınıyorsunuz etrafınıza tutunacak bir dal arıyorsunuz… Tam bir tane dalı tuttum diyorsunuz ipi bırakmanıza kalmadan dal kopuyor aşağı düşüyor… Ümidinizi yitirmiyorsunuz tekrar arıyorsunuz… yine o dalı tutacak oluyorsunuz yine aynı sonuç… Yine hüsran… Sarp kayalıklarda tek başınıza mücadele ediyorsunuz… Tıpkı hayat gibi…Güvenebileceğiniz tek dalın o ip olduğunu çok geç de olsa anlıyorsunuz. Ama artık yıpranmışsınızdır, bitmişsinizdir…

Tıpkı hayat da böyle. O ipten başka tutunacak dalınız yok. O ipte kendinizsiniz…