Pire Mehmet

Üniversite yıllarında takmışlar bu ismi.

Tıp Fakültesinde okurken, "Beni Mehmet diye sorsan bilmezlerdi,"

"Ama Pire Mehmet dediğinde herkes tanırdı" derdi.

Bu lakabından hiç gocunmaz,belki de severdi bile.

Takılan lakabın da gereğini yapar,hızlı konuşur ve çok hareketliydi zira.

Uzun bir meslek hayatı yaşamış,

Yurt dışında da görevde bulunmuş.

Oradaki sağlık sistemini de iyi bilirdi.

Uzun yıllar Sakarya'da olmamıza rağmen

Son üç yıldır yakından tanıdım kendisini.

Aynı klinikte birlikte çalıştık.

Mesleğini seven,meslektaşlarına değer veren biriydi.

Muhabbetlerimiz hep,

"Yahu biz neden daha önceden tanışmadık" cümlesiyle biterdi.

****

Hastalıklar doktora torpil geçmez.

Altı ay kadar önce klinikte rahatsızlandığını öğrendiğinde,

Üstelik kötü ve tedavisi çok da mümkün görünmeyen bu hastalıkta

Hiç yüzünü buruşturmadı,metanetle,tevekkül ile karşıladı.

Ama içinde ne fırtınalar kopmuştur kim bilir...

Rahatsızlığa yakalandıktan sonra yapılacak tek tedavi kemoterapiydi.

Uygulanan tedavi vücudunda ciddi olumsuzluklar yapsa da

Zaman zaman kliniğe gelirdi.Her görüşmemizde,

Ortamı yumuşatma niyetiyle,biraz da ,kendisine moral olur diye

Yaptığım soğuk,belki de gereksiz espirileri bile gülerek karşılardı.

Bahsettiğim kişi Op.Dr.Mehmet Sezgin'dir

Hani şu Kulak Burun Boğaz Mütehassısı.

Adapazarı'nın bir evladı.

Yakalandığı amansız hastalık,maalesef onu aramızdan aldı götürdü.

Ebediyete uğurladık Mehmet abimizi.

 

Dr. Hanefi Aliosmanoğlu ile de aynı klinikte çalıştık.

Hanefi bey şairdir aynı zamanda.

Bazen doktor odasına elinde yazdığı şiir defteri ile gelir

Odada oturan doktor arkadaşlara,

İçten,samimi ama bir emrivaki duygusallığı havasında;

"Kimse kalkmasın ! Şimdi size yazdığım şiirlerden okuyacağım" derdi.

Her kes de dikkatle dinlerdi şiirlerini.

En son da Fasl-ı Hazan şiirini okumuştu.

Hepimiz oradaydık. Rahmetli Mehmet abim de dahil.

 

Hanefi Aliosmanoğlu, corona yüzünden evde kalanlardan.

Telefon ettim.

Mehmet Abiyi kaybettik ve defnettik dedim.

Arkadaşıydı,dostuydu... Üzüldü elbette.

Şairlerin şiirleri evlatlarıdır diye bilirim.

İşte;

O evlatlarından birini verdi Mehmet Sezgin'e.

 

"Hani o son okuduğum şiir var ya" , dedi

"Bu şiirimi Mehmet Sezgin'e armağan ediyorum" diyerek cümlesini bitirdi.

Sesindeki o ozan duygusallığı ile de,

Şiirini telefonda bana,bir hata olmasın diye harf harf yazdırdı.

 

.

İşte o şiir:

 

 

Vedalaşmalar her zaman zordur,kötüdür.

İster gurbet,ister ölüm.

Hatta insanın içini çok acıtır.

Nerede başladığı bilinen

Fakat nerede nasıl biteceği bilinemeyen şeydir hayat.

İnsanlık tarihiyle başlayan bu realite

Yine aynısıyla gerçekleşti Mehmet Sezgin'in de hayatında.

Bizim de hayatımızdaki bir kesitten bir Mehmet Sezgin geçti.

Bir Mehmet Sezgin geçti ayrıca Sakarya'nın yaşanmışlık kesitinden.

****

Güle güle Mehmet abi,

Güle güle Pire Mehmet...

Bir doktor olarak,

Bu dünyada çok insana şifa vermek için bir vesile oldun mutlaka.

Umuyorum,diliyorum ve inanıyorum ki

Bu şifa verdiğin canlar

O mahkeme-yi kübrada

Mutlaka seni bulacaklardır.

Rabbim sana mağfiret etsin, varsa günahlarını bağışlasın.

Ailen ve sevenlerine de sabırlar diliyorum.