Kayıp

Mustafa Özbilge

Ne kadar söylese, nasıl söylese…
Her şeyi söyleyemiyor insan.
Çünkü kaybın haznesinden,
Gayba doğru ağır ağır dökülen,
Konuştukça susan,
İnsandır.

Hiç yaşanmamış yâhut yitirilmiş bir ânın, parça parça,
Karanlık dehlizlerinde dolaşarak fark edilmiyor beyhûde!
Kutsanmış bataklıktan çıkıp gitmediğimiz müddetçe,
Bilinmiyor neresi deniz, neresi dağ, orman, nehir, vâdi, ova…

Şehirler, her gün olmayanı gizleyerek
Tekrar tekrar buldurabiliyor ahmak kâşiflerine.
Ahlâklı hıristiyan, kurnaz yahûdinin kefesinden
Afsun okuyor satu bazâr dönsün diye.
Ötesiz bir muamelâtta,
Ya aldanıyor ya aldatıyoruz kendimizi.

Şimdi soruyorum acının üstünde titreyen rûha,
Cevap ver!
Gündüzün ve gecenin içinde yüzüp
Hayâtı, ölüme bağlayan durdurulmaz kaybın
Gayba rücûundan başka ne var elimizde?