Zaman

Enes ÇINAR

Zamanın hikayesiydi, o öyle demedi, ama ben dedim. Dışarısı soğuk, bir Ocak ayı. Hava bulutlu ve karanlık; sanki daha erken akşam olmuştu. Az az yapmur yağıyordu, iri taneli yağıyordu. Camına vuran damlaların sesine alışmıştı. Kulak kabartınca duyuluyordu. O öyle dedi.

Hiç bir iş yapmadan akşama kadar oturdu, elektriklerin gelmesini bekledi. Sımsıkı bağlanmış bir hayat elektriğe ve erjiye. Pille çalışan duvar saatine işilti gözü. Akrep, yelkovan, saniye... Saniye sürekli dönüyordu; yeni saatlerdeki moda..."Bir mola ver Allah aşkına" diye düşündü. Akrep sekiz ile dokuzun arasında dokuza biraz daha yakınca bir yerde, yelkovan da akrebe yetişme mesafesinde. Hadi artık yaklaşsındı yelkovan akrebe. Saniyenin hızına bağlıydı herşey, baktıkça daha fazla yavaşlıyordu oysa; sonra kafası başka yere gidiyor bir anlığına, tekrar saati hatırladığında yelkovan biraz daha yaklaşmış oluyordu akrebe. 

"Daha uzun yaşayabilirim aslında" diye düşündü. Çünkü zaman ne kadar yavaş geçerse o kadar iyi hissedebilecekti zamanı ve her saniyenin farkına varacaktı. Acaba hapishanelerdeki insanlar ne yapıyordu, onlar da aynı mı hissediyorlardı? Yoksa gece yatarken bir an evvel sabah, sabahleyin de bir an evvel gece olmasını mı istiyorlardı? Boncuktan kuşlar, bileklikler mi yapıyorlardı. Hücrelerdekiler ne yapıyordu peki? Zaman onlar için bir anlam ifade ediyor muydu? Onlar zaman için bir şey ifade ediyor muydu? 

Hayvanlar anlıyorlar mıydı zamanı? "Öleceğini bilen tek hayvan insan" derler. Zamanı anlamak, yani zamanın aktığını, gittiğini, geçtiğini, bittiğini bilmek öleceğini bilmek miydi? Yoksa öleceğini bildiğin için mi zamanı kavrayabiiyordu insan? Bir şeye bir ömür biçmek... Evrenin de sonu gelecekti, o da bitecekti. Biz ölmeseydik zaman diye bir şey olurmuydu acaba? Peki silikon atomunun içindeki kuarkların titremesi, "plank zamanı" denen şey? Eğer tamamen dondurursa tüm atomları, yani sıfır kelvin, yani -273 dereceye indirebilseydi zaman da durur muydu? Pardon, madde maddelikten çıkıyordu. Başka birşey bu.

Başı ağrıdığında bitmeyecek zannettiği o migren nöbetleri aklına geldi... Sahi o zaman da zaman hiç geçmiyordu. Sanki saniyeler yarılıp içine giriyordu da boğuluyordu. Hastalar ne yapsındı? Zaman ona yavaş geçerken başkalarına nasıl geçiyordu acaba.. Veda saati yaklaşan iki kişi ellerinden geldiğince durdurmak belki yavaşlatmak istiyordu, ama freni yoktu. 

Yaşamak neydi? Dün şimdi yok, yarın da yok. Şimdi düşündükleri ne kadar aklında kalacaktı? Oysa yaşadığını düşündüğü tüm geçmiş bir anıdan ibaretti; hatta birlikte yaşadığı bazı anılarını birlikte yaşadığı kişilerin bile her biri farklı anlatıyordu. Kimse de yalan söylemiyordu. Yaşadığı onca yıllar yalan mıydı? Ya da afedersiniz, tabiri değiştirelim; sanı mıydı, zan mıydı? Kendinden şüphe edebilir miydi? Ya da hiç yaşamadıysa, kendisinin hatırladıkları yalandıysa? Peki ya?... Kendisine soracağı soruyu bile unuttu.

Tüm bunları düşünürken elektriklerin geleceği bilmediği zamana bir on dakika daha yaklaşmıştı. Olamaz, ölüme de yaklaşıyordu. Nefesleri sayılıymış herkesin. Verdiği nefesi alamayabilirdi hatta... Tutsa mıydı? Tutamadı, bir yenisini aldı, onu da verdi, aldı verdi... Daha fazla oksijen istiyordu şimdi vücudu, daha da hızlandı nefesleri heyecandan. 

Zaman nedir? Neydi bu zaman denilen şey? İzafiyet denen şey yahut görecelilik, ışığın hızı vesaire... Bu başka konuydu. Neden şimdi hiç olmadık yerde zaman akmıyordu? Peki bunlar bir rüyaysa, uyandığında elektrikler gelmiş olacaksa, daha doğrusu hiç kesilmediyse? En iyisi biraz uyumak diye düşündü. Boşa geçcek olan zaman şıp diye geçecekti. Sonra bir çay demler sıcak sıcak içerdi... Peki ya bir bitmeyen rüya görürse?