O Kadın

Düşkondu

Bildiğin sihirbazdı.
Patik yapardı kaşla göz arası,
Zemheride çocuklarına,
Kendi giydiği yeleğinin ipinden.
Bir, penguenler üşümez bilirdim
Kutuplarda,
Bir de o.

Melekti, aramızda dolaşan.
Başkalarını düşünür sürekli,
Ve doymaktan korkardı
Çocuklarından önce.
Sofranın ucuna usulca konar,
Ucundan ucundan yerdi tabağının.
Bu yüzdendi en son kalkması da
Sofradan.

Bir defa kendisi için bir şey yaptı,
Kendisiydi artık giderken.
Gülümsemesinden anladım
Dudaklarının kenarında kalan.
Ve kirpiklerinin ucunda,
Mutluluk sıcağı bir nem.
Üç göz oda bir evi olduğu
İlk kez girince düşlerine,
Uyanmadı bir daha annem. 

 Halil İbrahim Özbay

Onu kekik zamanı sabah herkesler uyurken, dağlardan çuval çuval kekik getirirken, terlemiş, yorulmuş ama o yorgunluğunda bile bu kekik suyundan yakınlarına dağıtacağını düşünerek mutlu haliyle hatırlıyorum. Onu salça zamanı yine herkesler uyurken kapı önündeki ocağı yakıp, yanan odunların isine karışan yüzünde yine aynı mutluluğun ifadesiyle hatırlıyorum! Onu annem İstanbul'dan bazen misafirrlerini getirdiğinde bizler ve onlar için elinin aşını hünerini göstermek için elinden gelen cefakarlığı ve vefakarlığı ile hatırlıyorum! Onu erken saatlerde bağlarbaşı denilen mevkiden bahçe sulamak için yalınayaklarıyla koşarken hatırylıyorum. Ve o suyu binbir zahmet le getirdiği halde suyu kestiklerinde benim acaba kızar mı diye meraklı bakışlarım arasında bana "ALLAHIN suyu komşuluk yerde kalp kırmaya değmez" diyerek gösterdiği tevazudan hatırlıyorum!
Kimseleri üzmedi. Üzmemeye gayret etti. Kimimizin anneannesi, kimimizin babaannesi, halası, annesi, teyzesi, komşuannesiydi. Kendi için hiç bir şey yapmadı desem yalan olmaz. Küçüklüğümde bazı sabahlar uyandığımda karşımda onu görmek yeterdi bana. Bu kadar iyi insan ancak Türk filmlerinde olur dedirtircesine vicdanı sular kadar berrak ve şevkat timsali bir kadındı o. Nohut oda bakla sofa evimizin vazgeçilmeziydi. Sofrada bir ekmek kadar ihtiyaç duyardık ona. Olmadığı zamanlar işlerin içinden çıkamazdık.
Şimdi o gitti. Loş evimiz bomboş kaldı. Hani o perdelerinde kelebek resimleri olan, erik ağacının dallarından çatıya çıktığımız ve sofrada bir anda 14-15 kişi olduğumuz evimizin aynı kuşaktan son büyüğü, anahtarımız canımız yok artık. İşte o kadın benim Anneannemdi.
Nur içinde yat Anneanneciğim!