Ustamdan Öğrendim Diyen Kalmadı

İzzettin KÖMÜRCÜ

“Ustamdan Öğrendim Diyen Kalmadı”

Ahilik, sadece bir esnaf teşkilatı değil; aynı zamanda kardeşlik, dürüstlük, dayanışma ve emeğe verilen değerin adıdır.

Biz Taraklı’da büyürken bu kültürü sadece kitaplardan değil, yaşlılarımızdan dinleyerek öğrendik. Her biri canlı bir tarih gibiydi.
Terzi ustalarının elinde büyüyen kalfalar, semerci dükkânlarında kamış kokusuyla yoğrulan çıraklar, berberlerin sabah erkenden dükkân açan gençleri…
Kaşık ustalarının el emeğiyle şekillendirdiği tahta kaşıklar, şimşir taraktan adını alan Taraklı’da bir zamanlar her evde bulunan şimşir taraklar, kunduracıların günlerce uğraşarak diktiği ayakkabılar, mutafçıların keçeden torbaları…

O zamanlar meslek bir iş değil, bir ahlaktı. Usta olmak sadece iş bilmek değil; sabretmeyi, paylaşmayı ve yetiştirmeyi bilmekti.
 Eskiden Taraklı’da çıraklıktan kalfalığa ya da kalfalıktan ustalığa terfi eden esnaflar, fırında özel pide yaptırıp komşu esnafa ziyafet çekerlerdi.
Bu sadece bir kutlama değil; “Ben artık sorumluluk alıyorum” demenin, ahlaki bir olgunluğa erişmenin ilanıydı.
Pide sıcak olurdu ama esas sıcaklık, paylaşılan o gönül sofrasındaydı.

Ama artık Taraklı’da bu mesleklerin çoğu yok.
Semerciler, kalaycılar, eski usul terziler, kaşıkçılar, şimşir tarak ustaları, kunduracılar, mutafçılar… Birer birer kapandı dükkânlar.
Bugün ne o dükkânlar kaldı, ne de “Ustamdan öğrendim” diyecek gençler.

Demircilik gibi bazı meslekler hâlâ birkaç usta sayesinde ayakta ama onların da devamı belirsiz.
Eskiden “Babadan oğula” geçerdi meslekler, şimdi “Babam çok çekti, ben çekmeyeyim” deniyor.

Bu sadece bir meslek kaybı değil; aynı zamanda bir kültürün yok oluşu.

Ama yine de umutsuz değiliz.

Çünkü Taraklı’da hâlâ esnafın müşterisine güler yüz gösterdiği, siftah yapanın komşusunu işaret ettiği, zor durumda olanın gözetildiği anlar yaşanıyor.
İşte bu, Ahilik kültürünün hâlâ nefes aldığı anlamına geliyor.

Belki dükkân tabelaları değişti, belki çıraklar artık bilgisayar başında…
Ama dürüstlük, kardeşlik ve paylaşma duygusu hâlâ içimizdeyse, Ahilik bitmedi demektir.

Bu kültürü yaşatmak için geçmişi sadece anlatmak yetmez.
Geleceğe taşımak da gerekir.

Okullarda, meslek liselerinde usta-çırak ilişkisi yeniden canlandırılmalı.
Yerel yönetimler, kaybolan meslekler için etkinlikler ve kurslar düzenlemeli.
Yaşlı ustaların hayat hikâyeleri kayıt altına alınmalı.

Çünkü bu topraklarda yetişmiş her usta, bu milletin hafızasıdır.
Ve hafızasını kaybeden toplum, geleceğini de kaybeder.

Ahilik Haftası vesilesiyle başta Taraklı olmak üzere tüm emeğe, dürüstlüğe, ustalığa ve kardeşliğe selam olsun.

Hoşçakalın