Taraklı’da Komşuluk İlişkileri...

İzzettin KÖMÜRCÜ

Değerli Okuyucularımız,
Zamanla değişen hayat koşulları, komşuluk ilişkilerini de derinden etkiledi. Ancak hâlâ bu güzel kültürü yaşatan, selamın ve paylaşmanın eksik olmadığı yerler var. Bu yazımda sizleri, eski komşuluk samimiyetinin bugün de sürdüğü Taraklı’da komşuluk ilişkilerinden söz edeceğim.

Eskiden komşuluk başka bir şeydi.
Kapılar açıktı, gönüller de öyle…
Bir tabak yemek bir evden çıkıp birkaç eve uğrardı.
Bir fincan kahvenin yanında saatler süren muhabbetler olurdu.
Komşu, sadece kapı komşusu değil; dosttu, sırdaştı, kardeşti.

Bugün birçok yerde bu güzellikler yavaş yavaş siliniyor.
Kalabalık şehirlerde insanlar birbirine selam vermeye çekinir oldu.
Aynı apartmanda oturanlar birbirini tanımıyor, tanısa da konuşmuyor.
Komşuluk, modern hayatın koşturmasında araya kaynayan bir değer hâline geldi.
Ama bu değişimin dışında kalan, hâlâ eski sıcaklığı yaşatan yerler de var.
İşte onlardan biri: Taraklı.

Taraklı’da komşuluk hâlâ yaşıyor — hem de eskisi gibi, içten ve samimi.
Kapıların ardında hâlâ “komşuya da ayır” diyen bir ses var.
Bir çocuk hastalansa, ilk önce komşu fark eder.
Bir yaşlı yalnız kalsa, ilk ziyaret yine komşudan gelir.
Sabah güne selamla başlanır, akşamlar hayır duasıyla biter.

Geçtiğimiz günlerde Taraklı’da meşhur Dıngıldak Masamızda bu farkı bir kez daha yaşadık.
Sohbet sırasında masadaki iki dostumun Ankara’da aynı apartmanda yaşadığını öğrendik.
Biri 3. katta, diğeri 6. katta oturuyormuş.
Ama ne ilginçtir ki birbirlerini hiç tanımıyorlarmış.
Yıllardır aynı binada yaşamalarına rağmen ilk kez Taraklı’da, Dıngıldak Masamızda tanıştılar.
Bu olay bile başlı başına çok şey anlatıyor:
Taraklı bu gönül açıklığını, bu komşuluk samimiyetini hâlâ muhafaza eden nadir yerlerden.
Burada komşuluk hâlâ bir kültür, bir değer, bir yaşam biçimi.

Taraklı’da komşuluk öyle iç içe yaşanırdı ki, akşamdan sonra evler birbirine misafir olurdu.
Öyle ki, bir evde misafir varsa, evin beyi çarşıya çıkmak zorunda kalırdı.
Gece vakti çarşıda görmeye alışık olmadığımız birini gördüğümüzde hemen anlardık:
“Demek ki evde komşu oturması var.”
İşte böylesine sıcak, böylesine içten yaşanırdı komşuluk.

Peki, bu sıcaklık başka yerlere taşınamaz mı?
Elbette taşınabilir.
Yeter ki niyet edelim, selam vermekten çekinmeyelim, “bir şeye ihtiyacın var mı komşum?” demeyi hatırlayalım.

Unutmayalım:
Biz, “Komşu komşunun külüne muhtaçtır” diyen bir medeniyetin çocuklarıyız.
Ve Taraklı bu sözün içini hâlâ dolduran, yaşayan bir örnek.
Bugün birçok yer bu güzel değerleri yitirmiş olabilir ama Taraklı hâlâ direnenlerden.
Belki de bu yüzden sadece güzelliğiyle değil, komşuluğa olan bağlılığıyla da Taraklı alkışı hak ediyor.

Bu güzel geleneğin yaşaması ve başka yerlere de ilham olması dileğiyle...

Taraklı’dan sevgiyle, saygıyla, selamla…