İlk cam buğusuna yazmıştım seni. İlk ona anlattım seni, seni nasıl sevdiğimi. Dinlemişti hiç sıkılmadan. Ne güzeldi ismin cam bile kıskanmıştı ismini ‘ay ışığı’ demişti kendi içinden. . Kıskanmıştı; ama yinede kızmamıştı yazmama. Ben ilk defa ona itiraf ettim yalnızlığın ne kadar acı olduğunu… Hep dinledi beni hiç sıkılmadan ama konuşmazdı nedense acaba derdim ne söylerdi konuşsa “ Yeter işte bak bu kadar sevmene rağmen gelmiyor, seni duymuyor, seni istemiyor… Unut onu bak ben yine buğulandım sana yine kucak açtım yaz korkma seni mutlu edecek birini yaz. ben onu da dinlerim…” böyle mi derdi? Yoksa büyük seviyorsun sen onu severken o yanında yoktu. Onun yanında olmasını sevmedin. Sen onsuzluğu sevdin. Onun cismini değil, onun ruhunu sevdin. Ona hiç dokunmadan, onu koklamadan, elini tutmadan sevdin. Bu yüzden senin ona ihtiyacın yok zaten yanında yoktu ki sevdiğin de” böyle mi söylerdi… Konuş diyorum n’olur konuş sende sessizliğe mahkûm etme beni… Ben ilk defa ona çizdim evimi yani evimizi. Hayallerimi yaşıyordum. Sonra siliyor tekrar buğulandırıp tekrar çiziyordum. Hiç kızmıyordu bana sadece dinliyor kırık dökük cümlelerimi anlamlandırmaya çalışıyordu.. Acaba silerken canı acıyor muydu? İsmini yazıyordum defalarca beğenmeyip tekrar siliyordum. Hayır, buda olmadı, olmadı, olmadı… Hiçbir yazı seni anlatamıyor hiçbir yazı sana yakışmıyordu… Sinirleniyordum okkalı bir küfür savuruyordum zamana seni bana getirmiyor diye… Kafamı cama yaslayıp ağlıyordum şehrin o loş ışıklarına bakarak gözyaşlarım ismini siliyordu camdan. Kızıyordum kendime beğendin mi yaptığını… Keşke diyorum kalbimden de silse korkuyorum artık aşkım madde aşkına dönüşüyor.. :Senin yanımda olmanı istiyorum sana dokunmak seni koklamak varlıgına sığınmak istiyorum… Ben sensizliği sevmiştim gelmeyeceğini bile bile sevmiştim. Bütün YAŞANMIŞLIK ları kıskandıracak kadar Yurt odasının buğulu camı sana çok şey anlattım ilk sevdalarımı sana yazdım.. Yanılışları, yenilişleri, düşleri… Ne vefalı dostmuşsun sırlarımı sana yazdım hepsi sende kaldı kimse duymadı, kimseye ifşa etmedin sırlarımı biliyorum. Bedenim uykuya yenik düşüyor. Ben ranzama giderken şehrin ışıklarının yansıdığı buğulu camda son yazım Ay ışığım SENİ SEVİYORUM değmeyeceğini, gelmeyeceğini bile bile
Cam buğusuna bende bir şeyler yazarım kimi zaman.Ama hiçbir zaman böyle bir hissiyatla yazmamışımdır,yazdıkalrımı bu kadar yoğun hissetmemişimdir yüreğimde.böyle bir hisse kapılmanın tek bir yolu var:AŞKI YAŞAMAK....anlaşılan bahadır demir tüm kalbini bu aşka feda etmiş....
deniz deniz
2.03.2009 / 21:42:53
İlk sevdalar...ilk yaşanmışlıklar...yanılgılar..yenilgiler..bir buğulu cama dökülen içinden geçenleri şimdi biz okuyucularla buluşturmuşsun sevgili dostum...yüreğine kalemine sağlıktan önce söylenebilecek sözler belki ulaşılamaz olmasaydı aşklar onu bu kadar değerli yapar mıydı?Bu yürek yangını olmasa bu satırlar belki de hiç dökülmezdi...ya da yıllar sonra, tekrar, yitirilmiş aşklar sandığının kapağı açılıp bu güzel satırlar burada yerini almazdı...İyi ki yüreğinin kırılgan sevda satırlarına bir ay ışığı vurmuş...bize de onun gölgesini seyre dalmak düşmüş...Yüreğine sağlık canım dostum....
eliff
3.03.2009 / 17:12:43
aşkın hayallere tutunan yanı..istenene kavuşmak kolay olmadı hiç.. aşk rüyalara dalmak olmasa gerek veya kaçıp sığınılan odada yaşanmasa..! aşk biraz hayata bağlanma sebebi ve mücaelenin içinde olduğu ölçüde büyük değeri..! sitemlere ve pişmanlıklara sözcükler dökmede değil değeri, yeniden umut etmeye yarıyorsa amlanlanır yeri.. yeni aşklara ve doğmalara..
erdogan
3.03.2009 / 21:15:58
okurken hem yatılı okuduğumu, hemde o yanlızlıklarda camlarla duvarlarla söylemlerim aklıma geldi, geçmişde yolculuğa cıkardın beni. Duygu sağanağında ıslanmamak mümkün değil kardeşim tebrik ederim, muhteşem olmuş
Enes ÇINAR
4.03.2009 / 17:16:59
Alt tarafı cam, alt tarafı buhar, alt tarafı bazen parğanın ucuyla, bazen tırnağın kenarıyla birşeyler yazmak çizmek işte. Altı-üstü bir aşk işte. Kendi kendini yıpratmak işte yok yere, gelmeyeceğini bile bile. Biraz sonra buğu biraz daha artacak, damlalar haline dönüp, yanağındaki damlalar gibi akacak. Alt tarafı o gelmeyecek işte. Sen yine yalnız bir sabaha günaydın diyeceksin, sokak lambası çoktan sönmüş olacak. Öylesine baktığında hiç bir şey göremeyeceksin, dikkatli bakarsan, ancak o zaman görürsün camda kalan izleri, kalbinin üzerindeki gibi. Alt tarafı bir çeşit hastalık işte, Aşk olsun çaresini bulabilene. O izleri o camdan, o kalpten silebilene.-Sevmez oldum ben cam buğularına yazı yazmaları daha küçük yaştayken, hemen kayboluyor diye. Kağıtlar mürekkepler zamanlar ve hayatlar kaybettim kendi içimde. Kendilerim ben oldum, ben kendilerim sonunda.- Bahadır Bey, hoş bir yazı olmuş. TARAKLI AJANS adına bir kez daha teşekkür ediyor, yazılarınızın ve başarınızın devamını bekliyorum
bahadır demir
4.03.2009 / 21:54:55
Okuyan ve yorum yapan herkese teşekkür ederim...
ebru
5.03.2009 / 17:11:15
sevmek,olmayacağını bile bile sevmek.beklemek,saatlerce aynı noktaya bakmak yanlızca 1 dakika için.bir bakışından milyonlarca anlam çıkarmak ve bunların sonucunda acı çekmek.bunlar galiba bütün platonik aşıkların ortak özellikleri ama belkide aşkların en güzeli,en özeli.gönlünüze sağlık..
Seher Avcıoğlu
6.03.2009 / 13:50:09
"Büyük kederleri unutturacak büyük mutluluklar bulmak, derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için imkansızdır… Taşınması zor acıları yaşamış insanlar bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsa da, o kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar…
Hatta sessizce durup kapılarını çalan bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler…
Kederli insanları yeniden hayata döndürüp yüzlerini gülümsetecek tılsım
küçük ani ve kısa sevinçlerde gizlidir."
tülin ve hatice
6.03.2009 / 20:11:06
hocam hayırlı ugurlu olsun basarılarınızın devamını dileriz .... yazınızı okuduk çok güzel olmuş.. herkesi alıp götürdüğü gibi bizide çok etkiledi...allaha emanet olun hoşçakalın..
MANSIZ
9.03.2009 / 09:19:50
Seninle dogan 1kaç kelime,Seninle açıga cıkan 1kaç cümle,Seninle anlam kazanıyor VE 1şeyi ifade ediyorsa...Seninle bu hayat daha anlamlı hocamm.
İLHAN'dan SAYGILAR
Bahadır DEMİR
