Yalnızlık

Bahadır DEMİR

Her yazan yazmıştır yalnızlığı, her mağdur kendi yalnızlığını yazmıştır. Bende kendi yalnızlığımı yazacağım sana. İlk yalnız kalışım; yaş on sekiz hayatın ya da özgür hayatın en başı yorgun argın eve geliyordum. Soğuktu, açtım, uykusuzdum ama olsun sen vardın, senin hayalin vardı beni o ısıtıyordu; yürüyordum sana eve gittiğimde resmin odamda beni bekliyor olacaktı, konuşmuyordu ama olsun en azından gülüyordu. Hep aynı tonda olsa da aynı resimdi o fakat ben onda her gün seni, yeni bir dünyayı yaşıyordum. Seni kaybettiğim hayal diyarında bir gün sonra buluyordum kâh bin bir gece masallarındaki prenses oluyordun; kâh Kaf Dağı’nın arkasındaki zümrüt ü ankam… Hayal ettiğim sürece seni düşündüğüm sürece özgürdüm yolda bunları düşünürken adımlarımın sıklaştığını fark ettim; bir an önce soğuk sokaklardan kurtulup sana sığınmak için resimde olsa, hayal de olsa sana sığınmak…

Kapıda karşıladı beni sensizlik. Ben seni kaybettiğimi kapıda örgendim. Birden göğsüm de tarifi imkânsız bir acı hissettim ve artık sen varken yoktun benim için. Beni terk etmiştin. Zaman elimden bir rüzgâr gibi uçtu. Artık hiçliğe mahkûm olmuştum. Sen benim yarım yârimdin; ben şimdi hem yarsız hem de yarım kalmıştım… Terk edilişin en koyusunu yaşıyordum. Tamamlanmamış bir şiir gibi anlamsızlaşmıştım. Müebbet sevdanın bitişini ve yarım yamalak yaşanan bir sevdanın kırılmış cam gibi dağılışını izliyordum. İçerimden sen koptun. Yalnızlık depremini en şiddetli sarsıntıları sardı vücudumu ve o an eğer huzur ölümse ölümü istedim. Ben bunları yaşarken sen nasıl başkasının olabilirdin? Hiç düşünmeden beni ayaz bir kış gecesinde nasıl çırıl çıplak dışarılara hapsedersin? Nerdesin ey yar nerdesin? Bumu senin sevgin ve yangınlar ateşten öte yangınlar derecesi bilinmeyen çaresi bilinmeyen yangınlar…
 “Hiç yangınlarda sınadılar mı seni? “ sana bunu sorduğum günü hatırladım birden. Şimdi beni yangınlarda sınıyorlardı. Yalnızlığı hücrelerimde yaşıyordum hücrelerime kadar yanıyordum. “Yanana ateş neyler “ diyordu şair doğruydu da yanana ateş hiçbir şey yapmıyordu. Ateş yakıyor yok edemedikçe güçlendiriyordu; Ruhun yanmasıydı bu. Sıkıntı zikirleri çekerken ruhum, ateşte temizleniyordu.

Odanın içine zor attım kendimi ağladığımı annemin görmesini istemiyordum. Duvarlar üstüme geliyordu. Yitik bir aşk romanın yalnız kahramanıydım artık sen yoktun. Romanın tozlu sayfalarında kendimi bulmaya çalışıyordum. Resmin artık gülmüyordu bana. Seni bir an önce görmek ve yüzüne bütün kinimi haykırmak istiyordum. Resmin beni duymuyordu… Kalbime yaptığım bütün kumdan kaleler yıkılmıştı bile. Bütün terk edişleri yaşıyordum içimde. Yalnızlığı, ayaz sevdaları, yanılgıları, yenilgileri yaşıyordum ve Hayat romanına dip not düşerken söz veriyordum kendime bir daha asla…