Yitirilen Anlam(lar)

Derya DOĞAN

“Kusursuz insan elbetteki yoktur. Fakat kusurlar iyilikleri geçmişse, orda durup düşünmek lazım”. İnsan önce kendi yüreğini görebilmeli, bakabilmeli bütün çıplaklığıyla gerçeklere. Sonra karşısındakinin yüreğini görmeli. Ve her insan “insanlığını” bir kez sorgulamalı…

Diyojen, gündüz gözüne eline feneri alıp dışarı fırlamış ve görenler de, bu adam ne yapıyor, delirdi mi diye şaşırmışlar…

Diyojen buna şöyle cevap vermiş:

- İnsan arıyorum, insan!

Evet, ne acı ki artık “insan” gündüz fenerle aranacak hale geldi. “İnsanlığımız” bu derece yok olmaya yüz tuttu. Hayatta “anlam”, kara deliğe verilmiş bir kurban oldu. Ve bizler de bu yitirilmiş anlamla yok oluyoruz. Değerlerimiz yok oluyor!

Var olan bütün anlam(lar) “anlamsızlığa” dönüşüyor. Ve “varlık”, “yokluk” elbisesini giyiyor. Çünkü varlığımız bile o kadar çıplak ki ancak yoklukla kapatıyoruz açığımızı…

Eğer “insanlık” bugün ayaklar altındaysa, bunda hepimizin payı var. Çünkü bizde de (kendimizde de) yitirilmiş bir insanlık var. Ve hepimizin en azından bir kez sorgulanmaya ihtiyacı var…

Hayatımızın değerini ne kadar biliyoruz? Yaşamımızın anlamını? Ölüm korkusuyla titreyip varlığımıza şükrediyor muyuz hiç?

Ve en önemlisi… “ Benim insanlığım yitirilen anlamın neresinde acaba?”.