Sendikadan Umut Yok, Dernekleşelim!

Erol AFŞAR

Sendikalarından umudu kesen bir grup işçinin, Marmara İşçi Güç Birliği çatısı altında dernekleşmesi(!) tuhaf bir durum…
Yıllarca dernek statüsünden farksız sendikal haklarını geliştirmenin mücadelesini yapan yani dernekleşmekten kurtulmak isteyen emekçilerin, tekrar başa dönme arzularının bir sebebi, bir gerekçesi olsa gerekti.

Konuyu uzmanına, son yıllarda adı Tüvasaş ile özdeşleşen Cihat Koray'a sormadan geçemedik.
Nedir bu derneğin hikayesi?
Sebep; Türkiye'deki işçi sendikalarının mevcut duruşlarından kaynaklanan memnuniyetsizlik elbette. Kamuda örgütlenmiş sendikaların, kurumsal varlıklarını sürdürebilmek için yıllardır uyutma, avutma taktikleri ile günü kurtarma çabalarına konulan bir tepki.
Peki, bu oluşum kurumda örgütlü ve yetkili sendikalara alternatif mi?
Kendileriyle konuştum. Demiryol-İş sendikasına veya Sendikalara karşı olup olmadıklarını bizzat sordum. Kendileri çok samimi bir şekilde ne Sendikalara ne de Demiryol-İş sendikasına karşı bir düşünce içersinde olduklarını, sendika yönetimlerinde bulunan isimlerin bu hususta yetersizliklerini ve özelliklede sendikacılığın bir meslek haline getirilmesine olan tepkilerini ortaya koymak için ihtiyaç duyulan tüzel bir kişiliğe sahip olmak adına bu dernekleşmeye gittiklerini söylediler.
Ayrıca bu dernek sadece Tüvasaş'taki işçilerle sınırlı değil.
Görünen o ki bu dernekle bayağı içli dışlı olmuşsun, hatta bu yönde senin de perde arkasında derneğe aktif olarak destekte bulunduğun söyleniyor.

Size eksik bilgi vermişler. Bu derneğe öyle perde arkasından filan değil açıkça destek veriyorum. Kuruluş aşamasında ne fikir nede oluşum bazında hiç bir safhasında yer almadım. Çünkü haberim yoktu. Ancak derneğin kuruluş nedenleri ve gerekçeleri bu eksende kaldığı sürece derneğe her zaman destek olacağımı zaten herkese açıkça söylüyorum.
Ben yaşamım boyunca emek sermaye çatışmasında emekten yana yer almış bir insanım. Bu insanlar; emeğin ucuzlatılmasına yani taşeronlaştırılma yöntemi ile emekçilerin köleleştirilmesine ve bu uygulamalara karşı projeler geliştirme yerine egemen güçlerle iş birliği yapmayı tercih eden sendikacılara karşı geldikleri sürece benim yerimde onların yanıdır.
Bu dernek sendikacılara bir nevi ültimatom veriyor. Peki, bu dernek başarılı olacak mı? Yani Sendikacılar kendilerine verilen bu ültimatomu ciddiye alacaklar mı?

Ültimatom demeyelim bir nevi iyi niyetle yapılan uyarı diyelim. Sendikacıların bu uyarıyı dikkate alırlar mı bu onların bileceği bir konu. Bence alsalar sendikal mücadelenin rengini ve şeklini değiştirmeye katkı sağlamış olurlar. Şahsen ben başarılı olmalarını çok isterim ve bu konuda katkı sağlamaktan onur duyarım.
Bu derneğe neden destek veriyorum ve neden başarılı olmalarını istiyorum biraz açayım. Türk- İş Genel Başkanının yeni hazırlanan torba yasa ile ilgili açıklamasını duydunuz değil mi. Ne diyor Sayın Kumlu; bu yasa ile çalışanlar büyük hak kaybına uğruyorlar, eylemse eylem ben yaptım oldu anlayışı içinde olan hükümete hesap soracağız.
Vah, vah, vah. Günaydın. Sayın Kumlu… Kumlu'nun bu gün karşı geldiği torba yasada yer alan düzenlemelerin yasal alt yapısı 12 eylülde Evet dedikleri Anayasa referandumunda yer alan 53 ve 54. maddelerdir. Bakın, Hak-İş'ten, Memur-Sen'den tık yok. Çünkü alenen destek vermişlerdi. Şimdi Türk-İş eylem kararı alacakmış. Geçmiş olsun artık…

Onlar karar alabilseler bile bu karara uyacak işçiyi zor bulurlar. Çünkü bundan böyle grevin bütün mali yükü greve çıkan işçiye, memura yüklenildi. Üstelik bunların Tekel İşçilerine destek için aldıkları bir günlük genel grev kararına nasıl uydularını da çok iyi biliyoruz.
Bu günkü bazı işçi ve memur sendikaların tavrı 1918 de ki İşgal yıllarındaki sendikaların tavrına benziyor. Toplumda Genel kanı en büyük ve önemli sendikal eylemlerin 1970 yıllarda olduğu yönündedir. Aslında en büyük ve etkili eylemler 1900 yıllarda tophane amele cemiyeti olmak üzere İstanbul'da örgütlenmiş sendikalarca gerçekleştirilmiştir. Ancak bu sendikalar ne İstanbul un işgaline karşı gelmişler nede Ulusal kurtuluş savaşına destek vermişlerdir. Aksine bazı sendikacılar İşgal kuvvetleri ile açıkça iş birliği yapmış hatta onlardan para almışlardır. Bu günde benzer durum söz konusu değil mi? Bazı sendikalar AB Fonlarından beslenmiyor mu?
Bakın Türkiye Kamu- Sen'in haricinde milli hassasiyetlerimiz hususlarında sesi çıkan başka sendika var mı?
Bu gün bu ülkede başka bayrak, başka dil talepleri edilirken bu konularda tepki veren sendika var mı?
Ama aynı sendikalar Andımızı kaldıralım okullardaki törenlere katılımı zorunlu olmaktan çıkaralım diyerek kararlar alıp kamuoyuna açıklamalarda bulunmaktan kaçınmıyorlar.
Ve ne yazık ki bu ülkenin Devlet memurları, devletin birliğine ve dirliğine en büyük zarar verecek bu talepleri yapan sendikaya üye olup onu yetkili hale getirdiler.

Sendikalar üç beş kuruş ücret artışı ile bir iki sosyal hak elde etmek için kurulmuş kurumlar değildir. Hem Ülkenin hem de ülke insanının yaşamının her safhasında yer alan hatta düzenlemesinde en önemli faktör sendikalar olmalıdır.
Oysa toplumun her kesimini içinde barındıran özelliğe sahip tek kurum sendikalardır. Ancak sendikacılar toplumun bir tek emeğin şemsiyesi altında bir araya gelebileceklerini anlatmaktan kaçınmışlar ve ücret sendikacılığın dışına çıkamamışlardır.
Sonuç olarak Marmara işçileri güç birliği, doğru ve gerçekçi ve de bir o kadar samimi duygularla yola çıkan insanlar tarafından kurulmuş bir dernektir, diyorum. Sonuna kadar destekliyorum...