Taraklı İçin İn/Kâr Vakti !
Ne iş yaptığımdan, şimdi ne yapacağımdan, sağdan, soldan, ordan, burdan… gidin başımdan ulan!
Faruk Serkan YILMAZ
Taraklı hakkında bir yazı yaz, demiştin bana. Günlük olayları anlatan; fakat herkesin göremediği sıradan olayları…
Hatırlar mısın, birkaç yıl önce bir ikindi namazı sonrasında camiden çıkarken: “Cemaate bak, hepsi de askerlikten düşmüş, toprağa yakın insanlar” demiştin.
Ve:
“Savaşta bunlarla nasıl savaşılır!” diye ünlemiştin.
Ben de:
“Kıldığımız ikindi namazıdır, biraz sonra da kerahat vakti girer. Âhir zaman. Normaldir” demiştim.
Normal midir?
...
Bu yazın başında sabah namazlarını Yunus Paşa Camii’nde kılmaya devam edeyim, dedim. Gittim. Üşenmedim. Fakat yaş ilerledikçe insan dünya işlerini daha çok merak ediyor galiba? Namaz çıkışları koca koca adamlar hep dünyadan konuşuyor:
Ne iş yaptığımdan, şimdi ne yapacağımdan, sağdan, soldan, ordan, burdan… gidin başımdan ulan!
Diyemiyorum tabi.
Hani bir tane bari genç olsa aşktan konuşurduk belki.
Ve o aşk ki, kâinatın yaratılma sebebi…
Ben bu camiye gitmesem mi ki?
Gitme sen!
...
Ramazan Ayı’na kavuşmamıza rağmen çıkmadım evden!
Sonra şu bizim Nurullah, bir ‘Sosyal Paylaşım Sitesi’nde paylaştığı ‘Aforizma’ların yamacında bir platform oluşturmuş. Üşenmemiş, bundan beni de haberdar kılmış. Oysa ben Windows’un pencerelerinden bile dışarı çıkmamaya kararlıydım bu yıl.
Hatırla/gönülle pencereden başımı uzattığımda gördüğüm ilk aforizma ise şöyleydi:
“Hz. İnsan oruçta aşkı keşfetti!”
Sahurun, vuslatın sona erdiği, aşkın başladığı lahza olduğundan; iftarın aşkı öldüreceğinden korkan Nurullah, basmış çığlığı:
“Ey Oruç, anladık aşkın farzısın, peki ama iftar sen neden varsın?”
İbrahim Kılıç, bir sevgiliyi bekler gibi iftarı beklediğinden bahsederek girmiş konuya. Bense, “kadın âşık mıdır, yoksa mâşuk mudur” diye sorulan bir soruya:
“Vesiledir” dedim.
Geçiştirdim!
…
Windows’un pencerelerinden kafanı uzatmayagör. Her pisliği gör!İstanbul ayaklarımın altında! Ayaklarımın altında…
Zira saat, Sıfır Dört, On İki: İstanbul için İNKÂR vakti!
Aşkı inkâr eden yasak aşk piçleri.. sarmış her yeri...
"İftara aldanma imsakte ölümü bekle!" aforizmasına erişememiş bir kucak insan nasıl da kucaklaşıyor. "Ölmeden ölmeyi" beceremeyenlerin eline düşmüş aşk. Ayağa düş/müş…
Ve bizde ise yeni bir aforizma:
“Taraklı'da İNKÂR vakti!
Aşkı yaşamayanları, yaşamadığı gibi tüketenleri, tükettikçe değersizleştirenleri in/kâr vakti!
İN/KÂR et hayat bul!
Sadece LÂ de!
Carpe Mortem!”
…
“L” diyebilmenin bir bedeli olmalı? Bir bedeli olmalı? Bir bedeli olmalı?
Savaşmalı. Seve seve savaşmalı(!)
“Ramazan aforizmaları kuşağında bu sabah bütün gençlere atfen post-modern zamanın ruhuna inat, dehşet-minel felaket bir aforizma:
‘Sevişme! Savaş!’ ”
Mustafa Bostan: “Kâinat sevgi üzerine kurulmuşken nedir bu savaş merakı?” dedi.
Nurullah cevapladı: “Savaşlar sevgiyi doğurur Mustafa. Önce savaş, sonra barış.”
Bilen biri: “Ramazan Ayı’ndayız kardeşim! Ne savaşı? Ramazan hoşgörü ayıdır” dedi.
Dedi dedi… valla dedi. (Mevlana'nın hoşgörüsünü Elif Şafak'tan okumuş, belli.)
Nurullah: “Ramazan savaş ayıdır. Nefsini hatırla” diye inat etti.
Bense iletimi hazırladım, vaktin girmesini bekliyorum.
Ve saat, Sıfır Dört, Sıfır Yedi:
“TARAKLI İÇİN CİHAD VAKTİ!”
Allah Allah Alla… Allah Allah Alla… Alla Alla Alla…
ALLAHU EKBER!
...
Engin Dönmez, savaşların toplu kılınan namazlardan sonra başlatıldığını hatırlattı.
Sercan Atabey, Gürhan Korkmaz, O, Bu, Şu… birkaç genç Engin’i doğruladı.
Bu arada çağırıyordu Alaaddin Hoca:
"Haydi savaşa, haydi savaşa…”
Nurullah: “Hadi o zaman, Alaaddin Hoca’yı ağlatmaya (duygulandırmaya) ben de geliyorum!” dedi. Ve geldi.
Ve meğer konuya katılmadığı halde kaç genç varmış konudan haberdar olan. Âşık Veysel, Ufuk, Arda, Yusuf, Faruk, Ahmet, Mert, Ethem, Emrah ve daha adı aklıma gelmeyen bir sürü genç nefer... başladı sefer!
Elinde olsa Emre Aktepe bile askerden kaçıp gelecekti.
Nurullah’a eğildim ve sordum:
“İmam Alaaddin’in çenesindeki kıpraşımın farkında mısın?”
“Abi ağlanmaycak gibi değil” dedi ve ekledi:
“Camide sıklaştırılmış beş saf genç alışılmış değil ki!
Mısır Devrim’i internetten başlatıldı demişlerdi de inanmamıştım.” :)
…
Cemaat gençleşince namaz sonrası sohbetler de değişiyor hemen. Gençler, yaşlılar kadar dünya meselelerinden konuşmuyor. Yeni yetişen bir genç çıkışta bana aşkı soruyor:
“Abi, 'aşk platonikken yaşanır’ diyorlar doğru mu?”
(Off bu Elif gerçekten aşkı bilmiyor. Böyleyken aşkı ondan öğreniyorlar hâlâ.)
Cevapladım:
Aşkın platoniği olmaz. Mâşuk âşığından haberdardır. O Habir’dir zira.
Ve karşılık görmeyeceğinden de korkma. Sevgin zerre kadar da olsa alacaksın karşılığını. Bizde karşılıksız sevgi yoktur. Fakat O’ndan başka sevilecek de yoktur. Lakin sevdiğini O’nun gayrı sanma.
…
Ve dönersek en başa,
Sen bana:
“Herkesin göremediği sıradan olayları anlat” dedin; ben de Müslüman bir genç için günlük, rutin, sıradan(!) bir şey olan namazı anlattım işte.
Hatırla, bir namaz çıkışı:
“Cemaate bak, hepsi de askerlikten düşmüş insanlar” demiştin.
Ve:
“Savaşta bunlarla nasıl savaşılır!” diye ünlemiştin.
Ben de:
“Kıldığımız ikindi namazıdır, biraz sonra da kerahat vakti girer. Âhir zaman. Normaldir” demiştim.
Ve ama bak anormal bir şey oldu. Geçtiğimiz sabah camide, askerlik çağına yeni girmiş bu gençler vardı işte!
İkindide ne olur bilemem yalnız. Ramazan’ın sonunda, sonrasında o camide kalır mıyız bilemem. Kalamasak da -biz de- camiye âhir ömrümüzde döneriz artık.
Ve kaçamak bir aforizma da yaparız ironisi en afillisinden:
Âhir zaman.
#
