Travma

Nurcan BİNGÖL

şehrin ışıklarını söndürün yıldızların düğünü var bugün, yalnızlık adaletini astı yağmurların omuzlarına sevda aheste yerleşti fitneden uzak yüreğe yağma edilen ömrüme yavaş narin adımlarda kırmadan sessiz sedasız inme indi yersiz vakitlerde şehrin duvarlarına düğüm atardım deliliklerimi felsefeyi eklerdim gün gün sayfalara damlayan mahsun kirpiklerimden nisan yağmurlarını saydım her defasında biri hep eksik biri hep yetim yaralı bir yanımda dolaştı boran fırtınalarda ne günahı vardı sevdamın çıkmazların eşiğine uzandı sabırla umudumun süpürgesini üfürdü tozlarında geçmişim dinledim uğultusunda dimağıma yapışan hayallerin yazık yine bir eksi geride arkada adımları serseri gönlümün dinlendim kollarında asılan garip meşkinde sevdamın hüsran edilmiş çıkmazlarını bahar kokusu sinmiş küf kokan nefesinde öbek öbek şiirler topladım içimdeki sevdadan adı her neyse mutluluğun ben deminde yaşadım acıların eteğine yapışsa'da AŞKI…