Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Kara k/ömür

Göz ucunda beliren aydınlığın krokisi çizilir gün ortasında,

yeşilin her tonu kör bakar kara suyun ağırlığında…

Bakmayın hüzün yumağı sardığıma

Gözler karanlıkları oyalar şaşkın ürkek

San ki, yamaçlarıma kar yağdı üşüyen iç dünyamla,

Kasım ayazı ekim’ in kucağında beslenir

Çok kelimeleri yakar dimağında

Hüzünleri yaprak yaprak yırttı

Döktü acıları bedeninden

Utanmayan kör duyguları törpüledi

Sonra ki, ertesilere

Saniyeleri kovalar gizliden yelkovan eşliğinde

Tükenen umutların delik noktası düştü yine

Hayalin torbasından acı feryatla

Kara parçasının en karasına büründü tenler

Yeşeren filizlenen hayatlar

Emek kavgasında yenik düştü

Haykırıyor gölgesine vurulan serzenişler

Yollarını bekleyecek yarım kalan sözler

Tutunamayan eller dokunası hasretlere

Daha nereye daha kimler

Çarpıyor içime doğan hüzün duvarlarıma

Dökülür çelme takan duygularım

Soğuk taşların gölgesinde umutlarımız dualarımızda kilitli kaldı,

Rüzgârın esintisinde uyanır toprak mucize olur belki…

Kömür karasına verilen ömürler, gel de yak şimdi buram buram acıyı sobada …