Enes ÇINAR Aklımdan Fikrimden

Bir Taraklı Sevdalısı Ali Vahit Tüzün

Bilgisayarımı çantama koyup kaplumbağa misali çıktım Mecidiyeköy'deki ofisimden, Taksim'e toplantıya gitmek için DT1'e koşar adımlarla yetişmeye çalışırken, İzzettin Abi aradı...

İzzettin Kömürcü... 2007 yılından günümüze, inşallah günümüzden sağlık sıhhat el verdiği sürece Taraklı Ajans'ın Genel Yayın Yönetmeni. İzzettin Abi ile o kadar kol temasımız olmasına rağmen, sadece tokalaştığımızda hâl hatır sorarız birbirimize. Telefonda birbirimize hâl hatır sorduğumuzu inanın ki hatırlamıyorum; her şey nettir. Yapılacak bir iş varsa, bilgisayarda veya sitede sorun varsa "Enes, müsaitmin?", "Enes, böyle böyle oldu, ben dışarıdayım, haberi gir", "Enes, falancanın numarası varsa göndersene bana."... Bir de sesinin titrediği telefonlar vardır; "Enes, Mehmet Ali Hocamı kaybettik..." Bu net iletişimin değerini bir ben bilirim, bir de İzzettin Abi.

Tam Cevahir AVM'nin önündeki ışıklardan yolun karşısındaki otobüs durağına geçiyordum ki, İzzettin Abi aradı. İzzettin Abi aradığında telefona hemen cevap verilmeli, durağa yaklaşan DT1 numaralı otobüse yetişmekten daha önemli. "Enes..." dedi, sesi yine titrek ve ağlamaklı; "Ali Vahit Hoca vefat etti, ben Adapazarı'na hastaneye, yanına gidiyorum" dedi, şaşkınlıktan "Foto Metin Vahit Hoca mı?" demişim. 

Ali Vahit Tüzün, nam-ı diğer Foto Metin... Daha geçen Taraklı'ya gelişimde Dıngıldak Masa'da oturup babamı yadetmiştik, eğlenceli çok güzel muhabbet edip, ikiz torunlarını sevmesini izlemiştik. 

Öyle ya, ölüm şu an hayatta olan herkesin başına gelecek. bizim bilmediğimiz bir anda, Allah'ın belirlediği vakitte, bizim bilmediğimiz bir şekilde, Allah'ın hükmettiği sebeple, bizim bilmediğimiz ama Allah'ın belirlelediği yerde bedenini bu dünyada bırakıp gidecek. Hani derler ya "İnsan öleceğini bilen tek canlı." Neme lazım, belki de "İnsan öleceğini unutan tek varlık" ise?

Öyle ya, ölüm var... Bir tarafta haberi beklenen ölümler, bir tarafda "daha geçen gün konuştuk, iyiydi" ölümler. İşte bu ikinci tür ölüm haberi, babamınki gibi, Vahit Hocanınki gibi...

Sınıf arkadaşım Mustafa Özbilge'nin de yazdığı gibi, orta okulda fen bilgisi ve sağlık bilgisi öğretmeni, Rahmetli Kadir İlker Samuk gelmeden önce insan fizyolojisini en iyi bilen öğretmen olmasından olsa gerek beden eğitimi öğretmeni, Foto Metin olmasından dolayı bir dönem resim öğretmeni... Sağlık bilgisi dersi yazılısında en ön sırada ilk bireysel kopya girişiimi yakalayan ilk hoca... Bakınca geçmişe, hatıramda üç tane joker öğretmen var: Mehmet Ali Çınar, Ahmet Özbilge, Ali Vahit Tüzün. "Süper Öğretmen" demek gerekir herhalde.

Öğretmenlik ayrı meziyet. Dışarıdan bakan birisi bizi rakip zannederdi, haksız da olamazlardı eğer sadece kısıtlı bilgilerini ve gözlerini şahit tutsalardı. Haber sitesi mi, düğün organizasyonu mu, fotoğraf işleri mi, video işleri mi? Hepsi. 

Kapitalizmin çıplak çirkinliğinin insanın yüzüne vurduğu, kuyuların kazıldığı, çelmelerin takıldığı, üzerine basıp geçildiği zamanlarda yaşarken, "Ahilik" kültürünü yaşatıyorduk çaktırmadan. Tatlı bir yarış elbette vardı. Güzel olan da bu değil mi? Yardımlaşma ve dirsek temasını kaybetmedik. Bir düşünün bakalım, video kasettin bilgisayara "capture" ile kayıt mı yapılacak? Foto Metin, web sitesinden, yazılımdan kim anlar Haber sitesini kim düzeltir? Enes. Daha neler neler.. Öyle ya, bir yerde bir aksaklık çıksa çalınacak kapılar belli. Bartır mı? Hayır; sevgi, saygı, dostluk, amaç Allah rızası. Allah razı olsun. Taraklı sevdalısı olmak için elden geleni başka türlü nasıl yapabilirsin ki?

Toplumda temelde iki tür insan vardır: Değer katanlar, değer yutanlar. Ve üzücüdür değer katanların azalması. Değer katanın artar değeri, değer yutanın kalmaz eseri. Vahit Hoca, Taraklı'ya değer katan, değer katmaya çalışan, değer katmaya çalışmaya devam eden bir Taraklı Sevdalısıydı. Kolay değil sevdalı olmak; emek ister, zaman ister, karşılığı geç gelir. Kolay değil Taraklı sevdalısı olmak; ağzı olan lambur lumbur konuşur. Sabır ister, dirayet ister...

1 milyar öyle bir sayı ki, 1 milyar saniye 32 yıldan fazla eder; Dünyadaki yüm insanlarla bir saniye gözgöze gelmek 240 yıl eder. Bu kadar kalabalığın içinde iz bırakan olabilmek yürek ister.

Allah mekanını cennet etsin hocam.