İzzettin KÖMÜRCÜ Dıngıldak Masa

Öyle Bir Şiir Yaz ki,

Rengini, ince belli karanfiller kıskansın.
Her bir kelimesi
Ve her bir dizesi coşan bir ırmak gibi,
Son damlasına kadar gürleyerek akmalı.
Ama içinde çamuru
Yâda bataklığı barındırmamalı.

Öyle bir şiir yaz ki,
Çakaralmaz tabanca gibi değil de,
Atom çekirdeğinin gücünü hissetmeli içinde
Tüm dillerde, beste beste söylenir iken,
Laf kalabalığı etmemeli,
Kısa, net ve sapına kadar harbi
Biraz da yüreği yanık olmalı.

Öyle bir şiir yaz ki,
Denizi, çarşaf gibi durulgan
Toprağı, yorgun ve küflü olmamalı,
Şöyle meltemi içinde barındıran,
Yâda fırtınalarda devrilip gelen bir dalganın,
Osmanlı şamarı gibi okkalı,
Mustafa Kemal’in gözleri gibi çekici olmalı.
Ve Dünyanın en ücra köşesinde ki karınca bile,
varlığını küçümsemeden, karşında
sana selama durmalı.

Öyle bir şiir yaz ki;
Zoru görünce, kavak ağacı gibi beli bükülmesin,
Zemheride, kış da, kıyamet de,
Hazan yaprakları gibi tel tel dökülmesin
Ve süslü kerhane yosması gibi yalandan,
Köçek oyunu gibi de kıvırtmasın.
Duruşu; efeler gibi ağır, oturaklı
Karadeniz uşağı gibi mert ve delikanlı olmalı..

Öyle bir şiir yaz ki;
İçinde yorgunluk, bıkkınlık ve hainlik olmasın
On sekizinde ki delikanlı gibi ateşli,
Eli kınalı, taze gelinler gibi utangaç,
Deli divane âşık gibi başı dumanlı
ve efkârlı olmalı

Öyle bir şiir yaz ki;
Yeşerdiği yerde mıh gibi çakılı kalmasın
Güneşin doğduğu yerden, battığı yere kadar,
Anadolu havasını,
Sevgiyi, barışı ve kardeşliği,
Şehir şehir, memleket memleket
Türkü türkü anlatsın