Faruk Serkan YILMAZ Beşinci Mevsim

Havanda Su Dövmek

Mehmet Ali hoca “Sen de gel, şiirlerinle buraya renk katarsın” şeklindeki teklifini, beraber katıldığımız bir toplantının ardından yapmıştı bana. Site hakkında bilgiler sormam esnasında, bir ara usta gazeteci “İzzettin Kömürcü” adının zikredilmesi, dalgınlığımı ortadan kaldırıp çekmişti konuya olan ilgimi. Öyle ki; ben ne kadar M. Ali hoca’ya soru sorsam da; sorularımı cevaplayabileceği zaman daha sona ermeden, konuya olan ilgim -elimde olmadan- başka taraflara kayıveriyordu. O “dalgınlık” denen hali, hâd safhada yaşadığım bir süreçte vûku bulmuştu yani bu pazarlık. Nihayetinde cansız düşüncelerimin haşrine tanıklık etti, beynimdeki –ölü fikirlerle dolu- mezarlık. Nitekim burada yazı yazmaya çalışırken “düşünmek” zorunda kalacağımı düşündüm ilk olarak. İzzettin kömürcü’nün burada olduğunu düşündüm, Ufuk Şen’i düşündüm mesela. Yusuf Kabak’ı ve Mehmet Ali hocayı düşündüm ardından… velhasıl “Üçü- beşi değil, çoğu düşündüm”. 

İzzettin Kömürcü’nün savaşçı kişiliği hep etkilemiştir zaten beni. Sadece basit bir kalemle muharebe sanatını bu kadar ustaca icra edebilmesi, büyük bir güven duygusuyla başlatmıştı benim buradaki askerliğimi. Buna karşılık Ufuk Şen’in polis olmasına rağmen, elindeki tabancasını bir kenara bırakıp sadece klavyesini kendisine silah olarak seçmesi; bizim saflarımıza çekecekti fethedeceğimiz gönülleri. Bu küçük ordu bütün eksikliklerden sanki kendiliğinden tenzih edilmişti. Lakin “Sağlık Ocağı”ndan Taraklı Ajansa katılan Yusuf kabak, sağlıklı düşüncelerinden süzdüğü sağlıklı yazılarıyla, adeta bu küçük ordunun sıhhiyecisi gibiydi; özledik kalemini. Velhasıl gönülleri fethetmek amacıyla oluşturduğu bu küçük ordunun kurucusu Mehmet Ali Hoca, nihayetinde bana da yer ayırmıştı Taraklı Ajans Karargahında.

“Siteye renk katarsın” dedi ya hoca; belki de bu yüzden yayınladığım ilk şiir olarak “Beyazın Gölgesi”ni seçtim. İnkar etmiyorum karaydı benim rengim. O şiirimde “beyaz”ı bile “kara” gördüğümü itiraf ettim sizlere; bütün samimiyetimle ve bütün masumiyetimle. Belki siz de benim gibi “yağmur”larda bile “kurak”lık çekiyorsunuzdur düşüncesiyle, sizi de çekmek istedim “Beyazın Gölgesi”ne; serinleyesiniz diye…

O kadar ileri gittim ki bazen, 

Bir “hayat kadını”nın da sevilebileceğini sergilemeye çalıştım “Yeniden doğuş” adlı şiirimde; gerçekte öyle bir kadını sevmesem de!

Neden mi?

Yeniden doğsun diye.

“Bırak!” dedim ona; “bırak yorganların altında kalsın günahların!” diye devam ettim sonra. Olumsuzluğu bile göze aldım yani bu uğurda. Zira “olumlu olmazdı olumsuzluklar olmasa”.

Benim de yüreğimin paramparça olduğu anlar olmuştu; hayallerimi paramparça eden olayları ben de yaşamıştım sizler gibi. Fakat sizlerden bu konuda biraz farklıydım ben. Lakin “Türkçe” yi çok sevmeme rağmen, “Türkçe”nin bazen beni ifade etmekte yetersiz kaldığını düşündüm. Türkçe’yi katletmek pahasına “Paramparça” sözcüğünü bile parçalayarak, onu “Parça-param”a çevirmiştim biraz haddimi aşarak. Benim parçalanmışlığımı ifade edebilmesi için, “Paramparça”nın da en az benim kadar parçalanmış olması gerekiyordu çünkü! O zamanlar belki de çoğunuz gülmüştü bu saçmalığa. Ama "saçmalıklar olmasa, ne gelirdi ipe sapa?".

Taraklı Ajans’taki bütün savaşçılar amaçlarına ulaşırken; herkes gönülleri ustalıkla fethedip, fethettikleri gönüllere tahtlarını kurarken, ben nedense ulaşamıyordum ulaşmak istediğim asıl hedefe. Halbuki ben bu uğurda Nûh’u bile koymuştum yarin gönlüne, beni yüreğine alsın diye… Fakat gelin görün ki; o inatçı sevgili, “Nûh” dedi de; peygamber demedi. Nûh’u bile dinlemedi… sevmedi… 

Nedense, yağan yağmur damlaları bile bana gelince unutuyorlardı yapmaları gereken işlevi. Kavrulan gönlümü ıslatmak şöyle dursun, adeta yakıyorlardı yüreğimi. Belki de yağmurlu bir günde terk edilişimdir bunun en büyük nedeni. Bazılarının teselli olsun diye yüreğime serptikleri su da faydasızdı hani. İşte ben de bu yüzden sonlandıramadım havandaki suyu dövmelerimi!.. küçük bir intikam meselesiydi…