Turgut Çakır İnsanlık Güneşi

Ama Özgürsün

Göz nuru dökersin
Yazarsın
Geceni gündüzünü hamur gibi yoğurursun
Çalışırsın
Ailen ekmek ister senden
Bir bakarsın işsiz kalırsın
Ama özgürsün
Japonya’ya gitmek istersin
Çin’e
Rusya’ya
Amerika’ya
Gidemezsin
Paran yok
Ama özgürsün
Dünyanın nimetleri senin
Ak ellerinle yoğurursun nimetleri
Özgürce çalışırsın el kapısında
Anan ağlar
Baban ağlar
Bir lokma ekmek yiyemeden
Kapının önünde bulursun kendini
Ama özgürsün
Yalan dolan iftira
Daha doğar doğmaz yüreğine sokulur
Yalanın aklında dolanırsın
İftira beynine iner balyoz gibi
Alnına kara boya sürülünce ağlarsın
Vicdan gelir aklına
Vicdan en yüksek mahkeme dersin
Ama özgürsün
Başın eğilir birden
Düşünürsün acı acı
Kader dersin
Boynun bükük dolaşırsın
Ama özgürsün
Yanarsın yakınırsın
Yurdum diye çırpınırsın
Can gözünle bakarsın insanlara
Gönül gözlerin görür
Acı çeken insanları
Aç yatıp aç kalkanları düşünürsün
Kendi açlığını unutup onları düşünürsün
Ama özgürsün
İş
Aş
Eş dersin
Dinleyen olmayınca
Öfke sarar bedenini
Ama özgürsün
İnsanca yaşamak istersin
Gözlerin ışıldar birden
Kapı kapı dolaşırsın
İş
Aş
Eş dersin
Yüzüne kapılar kapanınca
Ölümü düşünürsün
Sana gülen insanları görünce
“Gülme komşuna gelir başına” dersin
Ama özgürsün
Yaşam buysa eğer
Bu dünyaya niye geldim diye ağlarsın
Gecenin karanlığında
Sessiz konuşursun
Kimse duymaz seni
Ama özgürsün