Mustafa Özbilge Dıngılım

Kış Hâli

Kış bulutu biraz aralandığında,
Mutluluk girer pencereden içeri,
Kış bulutu esmer olur dağılmaz,
Yine de bekleriz mavilikleri.

Kış rüzgârı onu çekip çevirir,
Ötelerden toplar toplar getirir,
Gün hep akşamüstü hep ikindidir,
Yine de bekleriz ilk saatleri.

Kış güneşi zayıf, titrek bir kadın,
Yorgun, yalnız, perdelerin ardında,
Hasta düşmüş yatağında yatıyor,
Bekleriz yine de iyileşmesini.

Kış havası duman duman yayılır,
Köylere, kentlere ve bilinmezlere,
Acı bir tat ve ardında kör koku,
Yine de bekleriz değişmesini.

Kapanır toprakta kalan neyse,
Tekleşir çokluğun örtüsünde renk,
Kin tutar, kar tutmaz derin yarayı,
Yine de bekleriz çözülmesini.

Kış yolunda ırak düşer mesafe,
Kurtlar pusu kurar yiğit yoldaşa,
Kerem donar Aslı duymaz haberin,
Yine de bekleriz selametini.

Ben bir tarafında gömüldüm kışın,
Bir hatıra kaldı elde şu yazım,
Sen öte yakada söylenen şarkım,
Yine de bekleriz dirilmek için.