Darağacı
Bu işin yakasını bırakmaz ellerim...
Karanlık odamda sadece bir mum ışığı var beni aydınlatan.
Onun sayesinde yazıyorum bu mısraları.
Bu adi dünyada,
Sadece tek bir umudum var beni yaşama bağlayan.
O da düşüncelerim; yapmak istediklerim.
Sadece bunun hayaliyle yaşıyor bedenim...
Başka hiçbir şey istemiyorum;
Sadece düşünmek... Ve düşündüklerimi söylemek.
Sonunda bunun sevinciyle doyasıya gülmek istiyorum.
Düşünüyorum bazan kendi kendime;
Acaba ne zaman ulaşacağım hedeflerime?
Bunları hiç kimseye söylemiyorum,
istesem de söyleyemiyorum.
Buna hiç kızmıyorum ama, en azından üzülmüyorum.
Sonunda bunları insanlığa haykıracağımı biliyorum çünki;
"Böyle gelmiş, ama böyle gitmeyecek" diyorum kendime.
Şimdilik kendi kendime düşünüyorum bunları.
Ama zamanı geldiğinde, herkesle paylaşacağım,
Herkese anlatacağım düşüncelerimi.
Herkesin eline vereceğim birer birer,
Sayfalara yazdığım sözlerimi...
O zaman insanlar anlayacak,
Başkaları tarafından nasıl ezildiklerini,
Ve başkaları hatırlayacak insan olduklarını;
İnsanlıktan nasıl çıktıklarını.
Başkaları anlayacak mum ışığı kadar olamadıklarını.
İnsanları...
İnsanlığı nasıl karanlığa sürüklediklerini anlayacak,
Ve yüzleri kızaracak...
O zaman gelecek bir gün,
O zaman insanlar düşünecek,
O zaman düşünebilecek.
Ve bu düşüncelerini o zaman söyleyebilecek insanlar.
Çünkü özgür olacaklar!
O zaman umutlarına kavuşacaklar;
O zaman insan gibi yaşayacaklar...
Biliyorum!..
Kolay olmayacak bunu başarmak;
Kolay olmayacak bu umuda kavuşmak.
Önüme engeller çıkacağını,
Yollarımda tuzaklar olacağını biliyorum.
Ama bu engellerden kurtulup,
Ayağa kalkacağımı, yeniden koşacağımı da biliyorum.
Bu sözleri yazarken odamı aydınlatan mum ışığının,
Bir gün meşaleye dönüşeceğini biliyorum.
O zaman daha özgür düşünüp,
Daha özgür şiirler yazacağımı biliyorum...
Biliyorum insanlıktan çıkanların buna izin vermeyeceğini,
Biliyorum başıma çok şeylerin geleceğini.
Fakat şunu herkesin bilmesini istiyorum;
Darağacına düşse de bedenim,
Bu işin yakasını bırakmaz ellerim...
#