Faruk Serkan YILMAZ Beşinci Mevsim

Kararsız Kara

Ne yazacağını bilmeden almak kalemi eline;

Ne diyeceğini bilemeden komutlar göndermek diline…

Ve kemiği olmayan dilini tutmaya çalışmak ardından!

Tutulamayacağını bile bile hem de…

Hani düşünceler ardı ardına sıraya girer de,

Birbirinin önüne geçmeye yeltenir ya saygısızca.

Ve dilinse,

Beyninin bile kavrayamadığı fikirleri söylemeye çalışır ya umarsızca…

Bu duruma “kararsızlık” demeye bile korktu kararsız.

Çünkü ömrünü geçiremezdi “O” karasız;

Sevdası “kara”, bahtı “kara”, yazısı “kara”ydı zira.

Düşüncelerinin de, “kara”larının da kararı olmalıydı oysa!

Bir “karasevda” uğruna;

“Baht” ve “yazgı” boyanmamalıydı “kara”ya…

İçine daldığı düşünce tufanından kurtulup otursaydı karaya;

Belki düşüncelerinin hepsini yönlendirirdi tek bir karara.

İşte o zaman,

 “Baht”ı da, “yazgı”sı da, “sevda”sı da;

Belki son verirdi “kara”ya.

Oysa…

Toprakta bitti bu -kara- sevda.

Hem de “toprak”ların en “kara”sında…