Faruk Serkan YILMAZ Beşinci Mevsim

Gökte Değil Kökteyim

Nasılsa öleceğim bir gün ve gözlerim badem olacak o gün! İşte bunun için -şaşıyım diye- “buruk” değildir gönlüm. Ve “gökyüzünün katmanında” gözüm yoktur varsa ölüm… Yükseklerden vazgeçtim; köklerdedir gökyüzüm!

İstikbâlimi ve istiklâlimi göklerde aramıyorum artık ben. “Casus uçak” mıyım gökyüzünü tecessüs edecek? Hakk’ın Habib’i, Hak katından getirmişken haberi; mütecessis olmanın var mı şimdi âlemi?

Özüme müfettiş olma kemalâtıydı benim gayem. Göklere değil; köküme tecessüstür çarem.
Ve özüme sığdırılmışsa şu koskoca evren; yaslar mıyım artık gökyüzüne merdiven?

Cebrail bana: ‘Gök(ün) yarıldığı zaman’dan ve ‘Yıldızlar(ın) dağılıp döküldüğü zaman’dan haber verdi. Lakin bana gelecek olana ben neden çıkayım ki?

Ve vehim değilken ‘Dağların yerinden sökülüp yürütüldüğü zaman’ın gelmesi; bana boyun eğdirebilir mi Ağrı Dağı’nın haşmeti?

Cebrail’in getirdiğini tatbik ve tahkik edebildiğim kadar artıyor cesaretim. Ve benim korkuya dair kalmadı hiç esaretim. Korkmayın(!) taklidi “dayılık” değil benim niyetim.

 “Hakk’a mütemayil” olduğum kadar; O’na kavuşacağıma da eminim. Ben “Rabbime döndürüleceğimi” Cebrail’den bilirim. Hakk’ın Habib’i Cebrail’in mihmanı olduysa; Cebrail de “Kur-an”la misafir olur bana!

Müridim olmadığınıza göre şimdi kim uçuruyor beni yerden? Hem şeyh olmaya niyetim de yok zaten. Tûfandan kurtuluşun “öze dönüş”le olacağına binaen, “gemi insanın kendisidir” demek istedim ben. “Uzay gemisi” ifadesi çıkmadı ki dilimden!

Zira uçtuğum da yok zaten benim. Ben de herkes gibi “çarşılarda gezerim…”
Ve şaşı olsam da sevildiğimi bilirim. Bugün ölsem badem olur gözlerim!
Keza “İmansız cennete giden yoktur, tarikatsız cennete giden çoktur.”
Ve yalnız değiliz “Biz muhabbet fedaisiyiz, husumete vaktimiz yoktur.”

Nitekim sen iste yeter!

İste, şaşı değil kör olsun bu gözler.
Tek başına bana basiret de yeter.
Birkaç vakte kadar öleceksek eğer,
Âmâ olan gözler; badem olur birer…