Faruk Serkan YILMAZ Beşinci Mevsim

Adak

1

Ey sevgili!

Ay oldun,

Doğdun üzerime.

Günden,

Güneşten

Haber vermek üzere.

Nasıl anlatılırsın sen?

Hilâl olup görünürken,

Ben lâl olup

Oruç mu tutsam?

Sussam,

Konuşmasam…

Sana âyetler,

İşaretler sunsam.

Sûreten insan;

Bir melek olsam…

2

Meryem,

Ailesiyle arasına

Bir perde koydu.

Cebrail gelince,

O, Ruhu

İnsan sûretinde buldu.
...
Ve Meryem korktu:

“Dokunma bana!” dedi.

Oysa Cebrail,

Hak’tan gelen emirdi.

3

İlk dördün’de

Ya da yirmi dördünde…

Ay, ışığıyla

“Toprağa” düştü.

“Hem bu önceden,

 Ezelden bir işti…”

Ve yürek,

İkiye şaklandı!

Milâdı yok,

Tarihi saklı.

4

Can yarım da;

Ay yarım gibiydi hâlâ.

Bir inanış,

Bir yanlış…

Yanılsamaydı ya da.
...
Ey Dolunay!

Yüreğini ikiye bölmek adına,

İşaret parmağımı doğrultmadan,

Sana âyetler mi sunsam?

Peygamber de değilim;

Bir mucizeye vesile olsam.

Seni parmağıma dolasam;

Bağlanan ben olsam…

5

Sığındığına sığınmışım

Cisim olsa da ismim.

Söyledim:

Kelâmı yüklendi sesim.

Sana erkek değmese de,

Bak İsa’ya gebesin.
...
Sadece sus şimdi sen!

“İnsanları görürsen,”

Bir oruç adadığını söyle.

Ey Ay Işığı!

Gecenle ört beni;

Esmerliğinle gizle.

6

Ve benim

Adağımdır

Gururum…

Ben,

Dillerde gezen,

İsmail’e inen

Koyunum…

Bir çiğ et ki dilden,

Hâbil’in sunağı ben.

Ben İsa’nın

Soluğuyum...

Göçmek için senden,

Dirilirim;

Bir kuşum...

Yükseklerden uçmuşum.